خدایا؟حواست است؟

صدای هق هق گریه هایم از

گلویی می آید که تو از

رگش به آن نزدیکتری

 

 

وقتی حس میکنم جایی در این کره خاکی

نفس میکشی و من از نفسهایت نفس میکشم

همین برای زنده ماندنم کافی ست

 

وقتی تو توی زندگی پیروزمیشی

من با غروزبه همه میگم

هی اون رفیق منه

وقتی هم که شکست میخوری

میشینم پیشت میگم هی من رفیقتم

 

هر روز که از خواب بیدار میشوم

میبینم

هنوزامروز است

فردا آرزوست

 

 

گاهی حس میکنم روی دست روزگار مانده ام

خسته اش کرده ام خودش هم نمیداند با من چه کند

 

 

آدمها آنقدر زودعوض میشوند

آنقدر زود که تو

فرصت نمیکنی به ساعتت نگاهی بیندازی

و ببینی چند دقیقه بین دوستی ها تا دشمنی ها فاصله افتاده است

 

 

در هیاهوی زندگی دریافتم چه دویدنهایی که فقط پاهایم را از دست دادم

در حالی که گویی ایستاده بودم چه غصه هایی که فقط باعث سپیدی موهایم شد

در حالی که قصه ای کودکانه بیش نبود دریافتم کسی هست که اگر بخواهد

میشود اگر نخواهد نمیشود

به همین سادگی کاش نه میدویدم و نه غصه میخوردم فقط او را میخواندم

 

 

گنجشک میخندید به اینکه

چرا بدون هیچ پولی هر روز برایش دانه میپاشم

دلم گرفت از اینکه حتی او هم محبت مرا از سادگی ام میپنداشت

 

 

 

روزی که نگاهمان در هم آميخت ...

می خواستم بگويم که…

اما سکوت کردم

حس کردم ، ازنگاهم ،

رازم را خوانده باشی ...

 

 

ای کاش احساسم گلی می بود ، میریخت عطرش را به دامانت

یا مثل یک پروانه پر میزد ، رقصان به روی طاق ایوانت

ای کاش احساسم کبوتر بود ، بر بام قلبت آشیان میکرد

از دست تو یک دانه برمیچید ، عشقی به قلبت میهمان میکرد

ای کاش احساسم درختی بود ، تو در پناه سایه اش بودی

یا مثل شمعی در شبت میسوخت ، تو مست در میخانه اش بودی

ای کاش احساسم صدایی داشت ، از حال و روزش با تو دم میزد

مثل هزاران دانه برفی ، سرما به جان دشت غم میزد

ای کاش احساسم هویدا بود ، در بستر قلبم نمی آسود

یا در سیاهی دو چشمانم ، خاموش نمیگشت و نمی آلود

ای کاش احساسم قلم میگشت ، تا در نهایت جمله ای میشد

یعنی که “دوستت دارم”ی میگشت ، تا معنی احساس من میشد !

 

 

سلام به تمام دوستای خوبم امیدوارم که خوب وخوش وشادوسلامت باشید

 

دوستای باوفای من

 

من نمیتونم که همیشه بهتون سربزنم وامکانشوندارم که براتون کامنتای زیادبزارم هرچند

 

که ازاین موضوع خیلی ناراحتم ودلم نمیخواست این حرفوبزنم ولی به علت بعضی چیزهاکه برام

 

پیش اومده نمیتونم دیگه مثل گذشته بهتون سربزنم یعنی دیربه دیرمیام امیدوارم درک کنید

 

وازم دلخورنشید

 

همه ی شماروتک تک دوستون دارم

 

دست تک تک شمارومیبوسم که منوقابل دونستیدتاحالا

 

وزحمت کشیدیدکه برای آپهام اومدیدوهمیشه بیادم بودید

 

 

ما نسل بوسه های خیابانی هستیم

 

نسل خوابیدن با اس ام اس

نسل درد دل با غریبه های مجازی

نسل جمله های كوروش و دكتر شریعتی

نسل كادوهای یواشكی

نسل ترس از رقص نور ماشین پلیس... ...

نسل سوخته

نسل من..........

نسل تو ...

یادمان باشد هنگامی که دوباره به جهنم رفتیم

 

بین عذاب هایمان مدام بگوئیم یادش بخیر ...

دنیای ما هم همین طور بود

مثل جهنم ...

 

زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست

هرکسی نغمه خویش خواند و از صحنه رود

صحنه پیوسته بجاست

خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد

 

 

 
هرگــــز منتظـــــر فـــردای خیــــالی نبـــــاش.

سهمت را از شادیهـــای زندگـــی همیـــن امروز

 بگیــــر,

ضـــرر نمیکنــــی...!

اگر از هم اکــــنون لبـــخند زدن را تجربـــه

کنـــی, ﻣﻄﻤﺌــﻦ ﺑﺎﺵ ﻫﻤﯿﺸـــﻪﯾﮑـــﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ

ﻋﺎﺷـــــﻖ ﻟﺒﺨــــﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷــــــﻪ

 

 

 

تعهدداشتن قشنگه حتی اگه تعلق داشتن

 

اینکه بدونی مال کسی هستی، سهم کسی هستی و اونم مال توئه، حق توئه ... !!

مهم نیس این تعهد امضاء بشه تو یه کاغذ پاره ... !!

اصلش جای دیگه سند خورده وسط دلاتون

 

 

 

 

 

 

 

 

 

چه کسی میگوید که گرانی اینجاست؟

دوره ارزانی است؟

چه شرافت ارزان!

تن عریان ارزان!

و دروغ از همه چیز ارزانتر

آبرو قیمت یک تکه نان

و چه تخفیف بزرگی خورده است

قیمت هر انسان!!!!!!!

 

»دکتر شریعتی«

 

 

 

به خاطر روی زیبای تو بود

که نگاهم به روی هیچ کس خیره نماند

به خاطر دستان پر مهر و گرم تو بود

که دست هیچ کس را در هم نفشردم

به خاطر حرفهای عاشقانه تو بود

که حرفهای هیچ کس را باورنداشتم

به خاطر دل پاک تو بود

که پاکی باران را درک نکردم

به خاطر عشق بی ریای تو بود

که عشق هیچ کس را بی ریا ندانستم

به خاطر صدای دلنشین تو بود

که حتی صدای هزار نی روی دلم ننشست

و به خاطر خود تو بود....

 

که اینگونه پای همه چی مانده ام

 

 

 

 

 

 

غزل،

چشم‌های تو است.

کاش حافظِ چشم‌های تو بودم!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سـکـه ی زنـدگـیم

شـیـر نـدارد

امـا

هـمـیـن خـطـی

کـه مــرا بـه تــو

...وصـــــــــــــــــل

نـگـه مـی دارد را

بسیـار دوسـت مـی دارم....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

چه حقیر است این عشق،

گر بماند به میان من و تو،

خود بمیرد در خود،

گر ببندد در خود،

و بماند به میان من و تو .

عشق در بسته ،

ناسزایی ست به عشق همگان .

او که سیبی را دوست می دارد،

به همه مهر می ورزد.

که همه از گوهریکتایند.

من به خوبی می دانم،

که ورای من و تو ،

هستی هست ،

عشق ما می میرد،مگر آزادشود..

رفتنت رنج من است ،

رنج من عشق من است ،

پس رهایت خواهم کرد ،

که تو را آزاد دوست می دارم ...

پائولو کوئلیو

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

توراحس میکنم هردم...

که با چشمان زیبایت مرا دیوانه کردی...

من از شوق تماشایت...

نگاه از تو نمیگیرم....

تو زیباتر نگاهم میکنی اینبار....

ولی...افسوس...این رویاست....

تمام آنچه حس کردم،تمام آنچه میدیدم....

تو با من مهربان بودی...

واین رویا چه زیبا بود....

ولی.... افسوس.... که رویا بود....

 

 

 

  

با تو عهدی ميبندم نا گسستنی
فراموش نشدنی
و ماندگار
قلبم را به تو هدیه میدهم
به تو که سر تا پای وجودت را ذرّه ذرّه دوست ميدارم
به تو که روحت را
سرشتت را
عصاره ی وجودت را ميپرستم
و به آن عميقاً عـشق ميـورزم
ای عزیزِ ستودنی
مهربان ماندنی
نازنین خواستنی
بدان و آگاه باش که من
تو را هيچگاه
هيچ کجا
هيچ لحظه ای
تنها نخواهم گذاشت
و لحظه ای از تو غافل نخواهم شد
مطمئن باش
تمام احساسات زیبای من عاقلانه و عاشقانه تقدیم تو مهربان باد

مهربانم

 

تولدم مبارک

 

 

 

گـ ـاه یـکـ سنجـاقـک

بـه تـو دل می بنـدد

و تـو هـر روز سـحر

می نـشینـی لـب حوض

تا بیـایـد از راه

از خـم پـیچـک نیلـوفرها

روی موهـای سـرت بنشـیند

یــاا که از قـطره آبـ کف دستـت بخـورد

گـاهـ یـک سنجـاقکـ

همـه معنـی یـک زنـدگی اسـتـ .

تولدت مبارک … سنجاقک زیبای من

 

 

تقدیم تو

 

 

وقتی مرادرآغوش میگیری یادم میرود

 

 

باید نفس بکشم....

 

 

 

 

 

  

 

من وتو

 

زیرچترت

 

شانه به شانه هم

 

وآنگاه

 

باران بوسه شدت میگیرد

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

داشتن تو برای یک روز

معنی شیرین یه زندگی !

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

تــوقع زیـــادیــست ؟

 

خواستن امــنیت آغـــوش تــو …

 

و عــــشـــقــی که.. اســیر هــوس نباشد …

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 این بار حصاره کلمات را می شکنم

 

    ودلم را به قاصدک های آواره میبخشم,

 

      برای از تو گفتن نیازی به کلام نیست...

 

از تو که بگویم:

 

  اشکها بی بهانه از آسمانه کلامم میبارد

 

     واژه ها در رگ سخنم میجوشد

 

 و جملات در نوک قلمم به رقص در می آیند

 

وقتی از تو می گویم:

 

 زمین رهایم میکند تا به آسمانی ترین شعر ها عروج کنم

 

    و از شاخه معرفتت یک بیت بچینم

                       

بازهم: میخواهم  از  تو  بگویم

 

 

 

 

 

 

وقتی كســـــــی را دوســـــــت داری

بایـــــــد زیباییهـایـــــــش را بیـــــــرون بكشـــــــی

و تلخـــــــی هایـــــــش را صبـــــــر كنـــــــی

هیچكـــــــس كامـــــــل نیســـــــت

 

 

 

 

 

 

مینویسم ازتو

 

وبرای تو

 

بدون هراس ازچیزی

 

بگذارهمه بدانند

 

مینویسم برای تو

 

برای تویی که بدونت را

 

نه چشمانم میبیند

 

نه گوشهایم میشنود

 

ونه دستانم لمس میکند

 

تنهاباشعفی صادقانه بادلم احساست میکنم

 

نازنین همیشگی من

 

صاحب نوشته های من

 

تک سواردلم باشی میمانم

 

اگربگویی اوج میگیرم

 

اگربمانی قربانی بودنت میشوم

 

توفقط

 

بمان وشادباش

 

جان دادنش بامن

 

 

 

 

 

 

 

 

وجودتوتنهاهدیه ی گرانبهایی بودکه خداوندمن رالایق آن دانست

 

وهدیه من به تونازنین قلب عاشقی استکه فقط برای تومیتپد

 

عاشقانه وصادقانه دوستت دارم

 

 

 

 

ولی......

 

دیروز و فردا هر دو نامردند ...!

دیروز با خاطراتش

و

فردا با وعده هایش ...

مرا فریب دادند

تا

نفهمم امروزم چگونه گذشت

 

 

 

من کودکی را دیدم که برای بزرگ شدن خیلی شتاب داشت .

 

 پای در کفش بزرگ ترها می کرد تا زودتر بزرگ شود؛

 

 اما چون بزرگ  شد همواره در كوچه باغ هاي خيال

 

 دربه در به دنبال دوران كودكي مي گشت

 

 

 

 

 

 

 

یادش بخیر بچگی ها

دلی داشتم بدون درد و غصه

بدون دلتنگی و انتظار

ستاره ها برایم درخشان بودند

 

غروب و طلوع برایم فرقی نداشت

 

تنها به فکر بازی های کودکانه خود بودم

 

یادش بخیر ، بازیچه ها و اسباب بازیها

 

اینک بعد از چند سال خودم شده ام بازیچه در دست این و آن

 

 

 

 

 

 

 

یادش بخیر بچگیا.........

 

 

یادش بخیر بچگیا٬شیطونیا٬تموم پنهون کاریا بازی گرگم به هوا٬

 

 

کباب کباب٬تموم اسباب بازیا

 

لوس شدنا٬خندیدنا٬دوست داشتنای راستکی عیدی گرفتن از همه

 

٬پول تو جیبی٬بستنیای آبکی

 

یادش بخیر مادر بزرگ با قصه های جورواجور حرف زدن از گذشته ها

 

٬از زمونای خیلی دور

 

یادش بخیر اون زمونا٬خنده هامون راستکی بود

 

گریه هامون یه لحظه وکینه تو هیچ دلی نبود

 

مرزی و حدی که نبود

 

٬پر می زدیم توی خیال می رسیدیم به سادگی٬به آرزوهای محال

 

 

می شد تو اون روزای خوب٬خدا رو حس کردش و دید

 

می شد بدون پله رفت ازآسمون ستاره چید

 

می شد تو اون عالم سبز٬رو پشت ابرابشینیم گل دادن درختارو تو فصل سرما ببینیم

 

راستی عجب عالمی بود

 

٬پر بودیم از فصل بهار دنیا رو رنگی می دیدیم

 

٬قشنگ و پر نقش و نگار

 

دنیای خوبی بود

 

ولی حیف که تموم شد و گذشت

مثل یه موج از سرمون گذشت و دیگه برنگشت

 

حالا دیگه قد کشیدیم

 

٬پر شدیم از رنگ و ریا

 

غرق شدیم تو عالم زرنگیا٬دو رنگیا

 

 

کاشکی می شد

 

ما آدما بچه می موندیم

 

تا ابد دل می دادیم

 

به چند تاگل یا چندتاسیب تو یه سبد

 

 

 

 

 

 

کوچک که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم

اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم

کاش دلهامون به بزرگی بچگی بود

کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش

را از نگاهش می توان خواند

کاش برای حرف زدن

نیازی به صحبت کردن نداشتیم

کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود

کاش قلبها در چهره بود

اما اکنون اگر فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمد

 

 

 

 

 

 

 

بچه بودیم راحت دلمون نمی شکست

بزرگ شدیم خیلی آسون دلمون می شکنه

بچه بودیم همه رو ۱۰ تا دوست داشتیم

بزرگ که شدیم بعضی ها رو هیچی

بعضی هارو کم و بعضی ها رو بی نهایت دوست داریم

 

بچه که بودیم قضاوت نمی کردیم و همه یکسان بودن

بزرگ که شدیم قضاوتهای درست و غلط باعث شد که

اندازه دوست داشتنمون تغییر کنه

کاش هنوزم همه رو

به اندازه همون بچگی ۱۰ تا دوست داشتیم

 

 

 

 

 

بچه که بودیم آرزومون بزرگ شدن بود

بزرگ که شدیم حسرت برگشتن به بچگی رو داریم

 

 

 

 

 

بچه که بودیم بزرگترین آرزومون داشتن کوچکترین چیز بود

بزرگ که شدیم کوچکترین آرزومون داشتن بزرگترین چیزه

 

 

 

 

شاید به روی خودمون نیاریم

ولی همیشه ذهنمون پر از این آرزوست که :

ای کاش هیچ وقت بزرگ نمی شدیم

و هنوزم تو عالم بچگی بودیم

همون دوران بچگی هایی که پر از عشق بود و شور و نشاط و سرزندگی ...

 

 

 

 

 

مانسلی هستیم که 

 

بهترین  حرفهای زندگیمان را

 

نگفتیم تایپ کردیم

 

 

 

 

 

 

کاش گاهی مردبودم

 

میشدهروقت تنهام به کوچه بیایم

 

وقدم بزنم تاآنجایی که دلم میخواست

 

ونگران نگاههای مردم نباشم

 

کاش گاهی مردبودم

 

میشدشادی ام را...

 

به کوچه بریزم...

 

باصدای بلندبخندم

 

وهیچ ماشینی

 

برای سوارکردنم ....ترمزنکند

 

کاش..........

 

 

 

 

 

 

 

 

عاشق شدن چیزساده ایست

 

مهم عاشق ماندن است

 

بی انتها

 

 بی زوال

 

تاابد

 

بی منت

 

تقدیم باعشق به کسی که نمیدانم تاکجادوستم خواهدداشت

 

 

 

 

 

 

 

امروز به پايان ميرسد

از فردا برايم چيزي نگو

من نميگويم :

فردا روز ديگريست

فقط ميگويم :

تو روز ديگري هستي

تو فردايي

همان که بايد به خاطرش زنده بمانم

جبران خليل جبران

 

 

 

 

 

 

 

 

 

من شیفته ی میزهای کوچک کافه ای هستم

 

که بهانه نزدیک ترنشستنمان میشود

 

ومن

 

روبه روی تو.... 

 

میتوانم تمام شعرهای ناگفته دنیارایکجابگویم

 

تودرشمال من درجنوب

 

ای کاش دستی این نقشه راازمیانه تاکند

 

ای کاش.......

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نفس بده

 

که برایت نفس نفس بزنم

 

نفس به جز تونخواهم که برای کس بزنم

 

مارااسیرخودکرده ای دعایی کن

 

که آخرین نفس را

 

پای تودراین قفس بزنم بهترینم

 

 

 

 

 

 

برف نگران ام نمي کند

حصار يخ رنج ام نميدهد

زيرا پايداري مي کنم

گاهي با شعر

و گاهي هم با عشق

که براي گرم شدن

وسيله اي ديگري نيست

جز آنکه دوستت بدارم

نزار قباني

 

 

 

 

 

 

 

ای سراپایت سبز

 

دستهایت را چون خاطره ای سوزان

 

در دستهای عاشق من بگذار

 

و لبانت را چون حسی گرم از هستی

 

به نوازش های لبهای عاشق من بسپار

 

باد ما را با خود خواهد برد.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

اگر مرا دوست نداشته باشی

دراز می‌کشم و می‌میرم

مرگ نه سفری بی‌بازگشت است

و نه ناگهان محو شدن

مرگ دوست نداشتن توست

درست آن موقع که باید دوست بداری

رسول یونان

 

 

 

 

 

 

 

نه دوباره‌ای دارم

 

نه همیشه‌ای

 

ادمی  فقیر در اشتیاق دوست داشتن

 

نمی‌دانم کیستی اما

دوستت دارم

من هرگز ندارم

زان رو که متفاوت بوده‌ام

و به نام  عشق همیشه در تغییر

 

اعلام خلوص می‌کنم

دوستت دارم

و خوشبختی را به روی لب‌های تو می‌بوسم

 

اکنون ، بیا هیزم جمع کنیم

 

و آتش را در کوهستان

 

به نظاره بنشینیم

پابلو نرودا

 

 

 

 

 

 تو را دوست دارم، بدون آن که علتش را بدانم

محبتی که علت داشته باشد،

یا احترام است یا ریا..."

این روزها، واژه هایی که بیشتر از سلام و خداحافظ روزمره،

 

مورد استفاده قرار میگیرد، واژه های "دوستت دارم" هستند!

 

 راحت و بی دغدغه - بدون آگاهی از تعهد و مسوولیت عاطفی ای

 

که پشت این دو واژه به ظاهر ساده جا خوش کرده - به مخاطبمان میگوییم دوستت دارم!

بعد از چند قرن زود گذر که برای ما چیزی نیست جز بازیگوشی چند ثانیه روزگار ،

 

سر کوچک ترین مسائل، هر چه دلمان میخواهد به مخاطبمان میگوییم و میگذاریمش به امان خدا!

 

 به همین سادگی!!! حتی ساده تر از به زبان آوردن واژه های مقدس دوستت دارم!

 توجیه مان هم در جای خودش، جالب است و در خور توجه......

 دوستت دارم ، سرشار است از تعهد و مسوولیت

 

و از خود گذشتگی و... و.... و صبوری و... و....

 اگر به کسی میگوییم دوستت دارم باید تمام زندگیمان را تقدیمش کنیم.

 

هیچ کس توی دنیا مجبورمان نکرده که این واژه های مسوولیت آور

 

را مثل نقل و نبات به زبان بیاوریم!

 هیچ کس مجبورمان نکرده تظاهر به مهربانی کنیم.

 هیچ کس مجبورمان نکرده خود واقعی مان نباشیم.

خیلی ها را میشناسم - خیلی یعنی یک عالمه دوست و آشنا...-

 

 که یک بار هم این واژه ها را به کار نبرده اند

 

اما رفتار ها و مهربانی ها و خوبی هایشان ثانیه ثانیه

 

 در گوش من و دیگران طنین می اندازد که:

 

 دوستت دارم.... دوستتان دارم

 از امروز با خودمان عهد میکنیم، پیش از گفتن این دو واژه -

 

که بسیار بسیار استفاده میکنیم همیشه - لحظه ای مکث کنیم و ببینم میتوانیم

 

از عده مسوولیت بر زبان آوردنشان تمام و کمال بر بیاییم یا نه!

 

اگر تردید داشتیم در جواب مثبت به این توانستن سعی میکنیم

 

با رفتارمان احساسمان را نشان بدهیم تا وقتی از عهده تعهدات بعدی اش بربیاییم

 

و بتوانم بگوییم: دوستت دارم!

 

 

 

 

 

ديگر نمي خواهم صداي ملامت را از حنجره ي شقايق هاي وحشي بشنوم..

 

من تو را مي خواهم،من دست سبز تو را براي شكوفايي گلهاي وجودم مي خواهم..

 

بيا كه اشكهايم بهانه ي تو را ميگيرند،بيا كه پريان احساسم پرواز را فراموش كرده اند،

 

بيا كه حوريان اشكهايم قسم خورده اند كه راه قدمهايت را نمناك كنند..

 

 

 

 

 

 

 

 

سالها رفت و هنوز

 

یک نفر نیست بپرسد از من

 

 که تو از پنجره ی عشق چه ها می خواهی؟

 

صبح تا نیمه ی شب منتظری

 

همه جا می نگری

 

گاه با ماه سخن می گویی

 

گاه با رهگذران،خبر گمشده ای می جویی

 

راستی گمشده ات کیست؟

 

کجاست؟

 

صدفی در دریا است؟

 

نوری از روزنه فرداهاست

 

یا خدایی است که از روز ازل ناپیداست...؟

 

 

 

 

 

دستانم تشنه دستان توست، شانه هايت تكيه گاه خستگي هايم،

 

با تو مي مانم،بي آنكه دغدغه هاي فردا را داشته باشم،زيرا مي دانم فردا،

 

بيش از امروز دوستت خواهم داشت..

 

قطرات درشت باران بر ناودانهاي چشمم فرود مي آيد،

 

در ميان انبوه مژگانم ميزبان خواهم بود و در آن لحظه چشمانم

 

 را براي هميشه مي بندم تا دگر دوريت را حس نكنم..

 

 

 

 

 

اگر ابربودي به انتظاراشك مي نشستم

 

اگر مهربودي در پرتو ات خود را گرم مي كردم

 

اگر باد بودي چون برگ خزان خود را به دستت مي سپردم

 

اگر خدا بودي به تو ايمان مي اوردم تا بداني دوستت دارم

 

اگر هيچ بودي از تو ابر سپيدي مي ساختم

 

از تو خورشيد با شكوهي بوجود مي آوردم

 

تو را نسيم ملايمي مي كردم

 

از تو خداي بزرگ مي ساختم

 

تا بداني كه فقط تورا دوست دارم

 

 

 

 

ما به هم محتاجیم

 

 

 

تو را برای تو دوست دارم

 

و زندگی را برای نفس های تو ای کاش می توانستم باران باشم تا

 تمام غمهای دلت را بشویم ای

کاش می

 

 توانستم ابر باشم تا سایه بانی از محبت برویت می گسترانیدم

 

ای کاش می توانستم اشک باشم تا هر گاه که

 

آسمان چشمش ابری می شد باریدن می گرفت

 

 ای کاش می توانستم خنده باشم تا روی لبانت بنشینم و غنچه

 

 بسته لبانت را بگشایم ای کاش می توانستم یک پرنده باشم و

 

 پر می گشودم و تا دور دست ها در کنار تو

 

پرواز می کردم و ای کاش سایه بودم تا نزدیک ترین کس به تو می شدم...

 

 آری ای کاش سایه بودم تا همیشه

 

و همه جا همراه و همقدم با تو بودم..

 

 

 

 

 

 

زیباترین تصویری که در همه زندگـــی دیده ام نگاه عاشقانه تو بود

 

 

 

به تو تقديم ميكنم،تمام احساسات درونم را كه مشتاقانه تو را طلب مي كنند.

 

به تو تقديم مي كنم،لحظه لحظه هاي دلتنگي ام را كه به وسعت تمام روزهايي است كه من بي

تو سر كردم،

 

و به تو تقديم مي كنم،عشق را كه در تپشهاي قلبم و در اشتياق چشمان هميشه منتظر يافتم.

 

اين ارزشمندترين هديه من به توست، گوشه اي از قلب بزرگت پناهش ده و با خورشيد مهرباني

 

ات نگهبانش باش، براي ابد در خاطرم خواهي ماند..

 

 

 

 

 

 

تو را چون گل سرخ نمک دوست نمی دارم

یاقوت ، میخک پیکان کشیده ی آتش زا:

همانگونه که بعضی ، چیزهای تیره و تار می پسندند

من در خفا ، میان سایه و روح دوستت دارم



دوستت دارم چون گیاهی بی گل

که در خود ، و پنهانی ، نور گل می افشاند

به شکرانه ی عشق تو در تاریکی بدنم

چه عطرهایی از خاک که محفل نگرفت



دوستت دارم بی آنکه بدانم چطور، نه کی و نه کجا

دوستت دارم صاف و ساده ، راحت و بی غرور

این گونه دوستت دارم ، عاشقی دیگر ندانم



این گونه دوستت دارم که نه باشم و نه باشی

آنقدر نزدیک که دست تو روی سینه ام ، مال من

و آنقدر نزدیک که وقتی به خواب می روم

پلک هایت روی هم افتند


پابلو نرودا

 

عاشقانه دوستت دارم

 

 

امروز توی جشن تولد يکسالگی وبلاگم .

 

خوشحالم که دوستای خوبی دارم که هر کدومشون يه دنيا هستن برام .

 

همشون به تنهايی يه دنيا هستن .

 

يادم مياد اولين روز که چطوروبلاگموشروع کردم

 

و حالا کلی خوشگلتر شده وبلاگم......

 

و اما....................

 

 تولدت مبارک وبلاگ عزیزم

 

 

 

 

مثل یک درنای زیبا تا افق پرواز کن

نغمه ای دیگر برای فصل سرما ساز کن

زندگی تکرارِ زخمِ کهنه دیروز نیست

بالهای خسته ات را رو به فردا باز کن ...

 

 

 

 

تولدت مبارک

 

 

 

 

به پرواز پرنده ها...به تبسم های بی ریا...و به آواز محبوس قناریها

حسودیم میشود...

یک روز گم شدم...یک لحظه گم شدم...و تمام کوچه ها از گریه تو پر شد.

سالهاست من از دریچه دلم به تو نگاه میکنم...

همانجاست که میشود دوباره برای رسیدن به تو اوج بگیرم...

و یادم اید روزی که می خواست برود...ده بذر گل به من داد و گفت:

این ده بذر را بکار...هر وقت جوانه زدند من بر میگردم...

من انها را یکی یکی کاشتم...و با جوانه زدن هر کدام از دانه ها نور

امیدی در دلم روشن میشد...

اما این یکی انگار خیال جوانه زدن نداشت...ولی من انقدر عاشق

 

 بودم که نمی دانستم :

یک سنگریزه هیچ وقت جوانه نخواهد زد

 

واما...........

 

 

من تاهمیشه عاشقت میمانم

 

زیرا..

 

که

 

توهم عاشق من هستی

 

 

 

 

 

 

 

 

در اوج یقین اگرچه تردیدی هست

در هر قفسی کلید امیدی هست

چشمک زدن ستاره در شب یعنی

توی چمدان ماه، خورشیدی هست ...

 

 

 

 

کاش در دهكده عشق فراواني بود

توي بازار صداقت کمي ارزاني يود

کاش اگر گاه کمي لطف به هم ميكرديم

مختصر بود ولي ساده و پنهاني بود

کاش به حرمت دلهاي مسافر هر شب

روي شفاف ترين خاطره مهماني بود

کاش دريا کمي از درد خودش کم مي کرد

قرض مي داد به ما هرچه پريشاني بود

کاش به تشنگي پونه که پاسخ داديم

رنگ رفتار من و لحن تو انساني بود

مثل حافظ که پر از معجزه و الهامست

کاش رنگ شب ما هم کمي عرفاني بود

چه قدر شعر نوشتيم براي باران

غافل از اين دل ديوانه که باراني بود

کاش سهراب نمي رفت به اين زودي ها

دل پر از صحبت اين شاعر کاشاني بود

کاش دل ها پر افسانه ي نيما مي شد

و به يادش همه شب ماه چراغاني بود

کاش اسم همه دخترکان اينجا

نام گلهاي پر از شبنم ايراني بود

کاش چشمان پر از پرسش مردم کمتر

غرق اين زندگي سنگي و سيماني بود

کاش دنياي دل ما شبي از اين شبها

غرق هر چيزکه مي خواهي و مي داني بود

دل اگر رفت شبي کاش دعايي بكنيم

راز اين شعر همين مصرع پاياني بود

 

 

 

تو هم ميروي آشنايي كه نيست

نفس ميكشم ،در هوايي كه نيست

براي رسيدن به چشمان تو

سفر ميكنم با دوپايي كه نيست

دلم رفته تا گم شود در عمل

صدايش بزن با صدايي كه نيست

خدا هم به ياد دل مانبود

تو گفتي خدا،كو خدايي كه نيست

سپردم دلم را به تقدير شوم

و من ميروم آشنايي كه نيست

به یاددوران کودکی

 

دلــتـنـگــــــ کـــودکــیـــم!

یـــادش بــخـــیـــر

قــهــــر مـی کــردیـــم تــــا قـیـامـت . . .

و لـحـــظـه ای بـعـــد قـیـامـت مـیـشـــــُـــد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

دلم برای پاکی دفتر نقاشی و گم شدن در آن

 

خورشید همیشه خندان، آسمان همیشه آبی

 

زمین همیشه سبز و کوههای همیشه قهوه ای

 

دلم برای خط کشی کناردفتر مشق با خودکار مشکی و قرمز

 

برای پاک‌کن های جوهری و تراش های فلزی

 

برای گونیا و نقاله و پرگارو جامدادی

 

دلم برای تخته پاک‌کن و گچ های رنگی کنار

 

برای اولین زنگ مدرسه

 

برای واکسن اول دبستان

 

برای سر صف ایستادن ها

 

برای قرآن های اول صبح و خواندن سرود ایران اول هفته

 

دلم برای مبصر شدن ، برای از خوب ، از بد

 

دلم برای ضربدر و ستاره

 

دلم برای ترس از سوال معلم

 

کارت صد آفرین

 

بیست داخل دفتر با خودکار قرمز

 

و جاکتابی زیر میزها ، جانگذاشتن کتاب و دفتر

 

دلم برای لیوان‌های آبی که فلوت داشت

 

دلم برای زنگ تفریح

 

برای عمو زنجیر باف بازی کردن ها

 

برای لی‌لی کردن

 

دلم برای دعا کردن برای نیامدن معلم

 

برای اردو رفتن

 

برای تمرین های حل نکرده و اضطراب آن

 

دلم برای روزنامه دیواری درست کردن

 

برای تزئین کلاس

 

برای دوستی هایی که قد عرض حیاط مدرسه بود

 

برای خنده های معلم و عصبانیتش

 

برای کارنامه.... نمره انضباط

 

 

برای مُهرقبول خرداد

 

دلم برای خودم

 

دلم برای دغدغه و آرزو هایم

 

دلم برای صمیمیت سیال کودکی ام تنگ شده

 

نمی دانم کدام روز در پشت کدام حصار بلند کودکی ام را جا گذاشتم

 

کسی آن سوی حصار نیست کودکی ام را دوباره به طرفم پرتاب کند؟

 

 

 

 

اي تو فرشته قلب شکسته من اي تو گلدسته اين دل عاشق من

به خداوندي خدا دوستت دارم

 

اي تو زيباترين زيبايي اي روياي بيداري

به خداوندي خدا دوستت دارم

 

اي بيقرار دلم اي تک درخت دشت سرخ

به اين لحظه هاي مقدس عشق قسم دوستت دارم

اي آنکه چشمه هاي زيبايت باراني است

 

اي تو که روحت شادابي است

و رگهايت از خون محبت جاري است

 

به آن کعبه مقدس عشق قسم دوستت دارم

اي مست اين جان خسته من اي چشمه جوشان اين قلب بي طاقت من

 

اي مهتاب من اي ماه من اي هستي من

اي شبهاي بي تابي من به آن چهره مقدس عاشقانه ات

 

قسم دوستت دارم

اي ساحل اميدم اي موج بي قرارم اي کوه پر غرورم

 

اي سبزي بهارم به همين چشمان پر اشکت

قسم دوستت دارم

 

به آن اشکهاي پاکت قسم که دوستت دارم

اي زندگي من اي آغاز من اي فرداي من

 

به همان لحظه ديدارمان قسم دوستت دارم

نمي دانم کلمه مقدس دوست داشتن را چگونه بيان کنم

 

تا تو باور کني که دوستت دارم

بيشتر از هر زماني بيشتر از هر لحظهاي تو را مي خواهم و

 

براي شنيدن صدايت براي ديدن آن چهره

معصوما نه ات بيشتر از هر لحظهاي بيقراري مي کنم .

 

عزيزم دوستت دارم

ولي باز مي گويم

 

دوست داشتن به عمل هست نه به

 

 

 

 

در میان من و تو فاصله هاست.

گاه می اندیشم

می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری!

تو توانایی بخشش داری.

دست های تو توانایی ان را دارد

که مرا،

زندگانی بخشد.

چشم های تو به من می بخشد

شور عشق و مستی

و تو چون مصرع شعری زیبا

سطر برجسته ای از زندگی من هستی.

دفتر عمر مرا

با تو شکوهی دیگر

رونقی دیگر هست

می توانی تو به من

زندگانی بخشی

یا بگیری از من

انچه را می بخشی.!!!

 

 

 

یک نفر هست که از پنجره‌ها

نرم و آهسته مرا می‌خواند
گرمی لهجه بارانی او
تا ابد توی دلم می‌ماندیک نفر هست که در پرده شب
طرح لبخند سپیدش پیداست
مثل لحظات خوش کودکی‌ام

پر ز عطر نفس شب‌بوهاست
یک نفر هست که چون چلچله‌ها
روز و شب شیفته پرواز است
توی چشمش چمنی از احساس
توی دستش سبد آواز است
یک نفر هست که یادش هر روز
چون گلی توی دلم می‌روید

آسمان، باد، کبوتر، باران‌
قصه‌اش را به زمین می‌گوید

یک نفر هست که از راه دراز

باز پیوسته مرا می‌خواند

تمام هستی منی

 

 

ای تو یی که تمام هستی منی
می پرستمت
تویی که تمام وجودم با نگاهت گرم می شود
با صدایت آرامش می گیرد
و پناهش آغوش مهربان توست

برای تو می نویسم
تا عالم بدانند بی تو هیچم
تا همگان بدانند بی تو می میرم
تا همگان بدانند تو سهم چشمان منی
تو برایم چون گلی هستی که با اشک هایم آب یاریش می کنم
با دستانم نوازشش می دهم
و با دعا هایم پشتیبانیش می کنم
می خواهم آسمان بداند هیچ گاه ستاره ای جز تو نداشتم
و هیچ گاه نمی گذارم آسمان من بی ستاره ی نگاهت ماند
و نمی گذارم آسمان دیگر ستاره مرا از آن خود کند

می خواهم مهربانی های عالم را نثار چشمانت کنم
می خواهم شادی های عالم را برایت هدیه آورم

ای هستی بخش من
وفادارانه می پرستمت
به شوق دیدارت زنده ام
و به شوق تمام شدن تمام سختی ها زندگی را دوست دارم

می خواهم بدانی در دلم جایگاهی داری که گاه خودم نیز به آن حسادت می کنم
این حرف را تو همیشه برایم می زنی و اکنون من برایت می گویم
اگر هر کسی در زندگیش چون تو را داشت دنیا برایش گلستان می شد
تا عمر دارم وفادارانه در کنارت می مان

 

 

 

هر گاه تو نیستی من می مانم و هزاران چرا؟؟؟؟

و تمام دلتنگی هایم را بر سر انگشتانم می ریزم

و می نویسم بر روی آینه

آینه می شود حرف تو، برای تو

و هر بار که به اتاقم میایی

می بینی در نبودنت

بی تابی کرده ام

و بی تابی ام را بر روی

آینه نوشته ام

لبخندی می زنی

و می گویی باز هم آینه ات را دیوان شعر کرده ای......

 

تمام زندگانیم

 

 

ای زندگی ام،

هستی ام، یاورم،

دلدار زندگی ام، عشق من، امید زندگی ام،

تمام وجود من

دوستت دارم.

ای که امید زندگی را به من دادی،

خون عاشقی را در رگهای من جاری ساختی،

حال و هوایی دوباره به زندگی من دادی ،

نفسی دوباره به من بخشیدی

دوستت دارم.

ای وجود من،

طلوع من،

حضور پر شوق و شور من ،

دوستت دارم .

ای دریای من،

فردای من،

دنیای من،

رویای من ،

دوستت دارم.

 

روزی که می گفتی من با تو می مانم
روزی که دانستی من بی تو میمیرم
روزی که با عشقت بستی به زنجیرم
بازنده من بودم این بوده تقدیرم
خوش باوری بودم پیش نگاه تو
هر دم ز چشمانت خواندم کلامی نو
عاشق نبودی تو من عاشقت بودم
در قبله گاه عشق بودی تو معبودم
آرام و آسوده در خواب خوش بودی
یک لحظه من بی تو هرگز نیاسودم
من با نفس هایم نام تو را بردم
کاش ای هوسبازم با تو نمی ماندم
عشق تو چون برگی در دست طوفان بود
دل کندن و رفتن پیش تو آسان بود
روزی به من گفتی دیگر نمی مانم
گفتم که می میرم گفتی که می دانم
باور نمی کردم هرگز جدایی را
آن آمدن با عشق این بی وفایی را

ارزو

 

:::  آرزو :::

 

کاش بر ساحل رودی خاموش

عطر مرموز گیاهی بودم

چو بر آنجا گذرت می افتاد

بسراپای تو لب می سودم

 

کاش چون نای شبان می خواندم

به نوای دل دیوانه تو

خفته بر هودج مواج نسیم

می گذشتم ز در خانه تو

 

کاش چون پرتو خورشید بهار

سحر از پنجره می تابیدم

از پس پرده لرزان حریر

رنگ چشمان ترا می دیدم

  

کاش در بزم فروزنده تو

خنده جام شرابی بودم

کاش در نیمه شبی دردآلود

سستی و مستی خوابی بودم

 

کاش چون آینه روشن میشد

دلم از نقش تو و خنده تو

صبحگاهان به تنم می لغزید

گرمی دست نوازنده تو

 

کاش چون برگ خزان رقص مرا

نیمه شب ماه تماشا می کرد

در دل باغچه خانه تو

شور من ... ولوله برپا میکرد

  

کاش چون یاد دل انگیز زنی

می خزیدم به دلت پر تشویش

ناگهان چشم ترا میدیدم

خیره بر جلوه زیبائی خویش

 

کاش در بستر تنهائی تو

پیکرم شمع گنه می افروخت

زین گنه کاری شیرین می سوخت

ریشه زهد تو و حسرت من

 

کاش از شاخه سر سبز حیات

گل اندوه مرا می چیدی

کاش در شعر من ای مایه عمر

شعله راز مرا می دیدی

   

(فروغ فرخزاد)